αδόξαστος

-η, -ο (Α ἀδόξαστος, -ον) [δοξάζω]

νεοελλ.

1. αυτός που δεν δοξάστηκε ή δεν μπορεί να δοξαστεί, άδοξος, ασήμαντος, αφανής

2. το αρσ. ως ουσ. ο αδόξαστος

ο Σατανάς, ο διάβολος (ως ανάξιος να δοξάζεται)

3. φρ. «τού άλλαξα τον αδόξαστο», τόν καταβασάνισα, τόν ταλαιπώρησα χωρίς οίκτο

αρχ.-μσν.

1. που δεν έχει σχηματίσει γνώμη ή θεωρία για κάτι, άγνωμος, αγνώμιαστος

2. που αρνείται να σχηματίζει γνώμες

αρχ.

1. απροσδόκητος, απρόσμενος

2. (στους Στωικούς) αυτός που είναι απαλλαγμένος από υποκειμενικότητα, ο μη υποκειμενικός, αντικειμενικός

3. στον Πλάτωνα, (Φαίδων 84a) το ουδ. ως ουσ.: το ἀδόξαστον αυτό που δεν πηγάζει από υποκειμενική γνώμη, το βέβαιο

«τὸ ἀληθές καὶ τὸ θεῖον καὶ τὸ ἀδόξαστον θεωμένη [ψυχή ἀνδρός φιλοσόφου]».